برای بیشتر مردم، تعریف یک عکس نسبتا ساده است؛ تصویری روی یک برگ کاغذ با چهار ضلع مستقیم و چهار گوشه. اما برای برخی عکاسان، کاغذ صرفا نتیجه نهایی فرایند خلق عکس نیست؛ کاغذ ماده‌ای است که می تواند به شیوه های متعددی به فعالیت واداشته شود . نمایشگاه «ببُِر! بازی با کاغذ در عکاسی معاصر»  که در موزه پل گِتی در معرض دید است، نگاهی به آثار شش هنرمند معاصر می‌اندازد که نقش کاغذ در عکاسی را توسعه داد‌ه اند.  مدیر موزه می گوید: در گنجینه بسیار گسترده عکس‌های گِتی، از تولد این رسانه تا حال حاضر، شماری از کارهایی وجود دارند که مرز میان عکاسی و دیگر رسانه های هنری را کمرنگ می‌سازند. هنرمندان از نیمه اول قرن بیستم به این سو با بریدن و دستکاری عکس های چاپ شده، کارهایی را آفریده اند که در آ نها برش، شکل دادن و ترکیب تصاویر، این رسانه را به مسیرهای به شدت نوینی انداخته است. نمایشگاه‌هایی مانند این، بستر و چشم اندازی تاریخی برای تجربیات بسیاری از عکاسان معاصر امروز ایجاد می کنند.

خانم روبی سیلیوس که اصالتا اهل فیلیپین است محیط اطراف و زندگی روزانه خود را بر روی چای کیسه‌ای به تصویر می‌کشد و از سفرهایش الهام می‌گیرد و به جای عکس گرفتن از مناظر همچون تمام گردشگران، آن‌ها را در ابعاد چای کیسه‌ای نقاشی می‌کند.

بازپرس ارشد پلیس نیویورک در جریان یک کنفرانس خبری گفت، شواهد و مدارک قابل توجهی علیه «هاروی واینشتاین» تهیه کننده مشهور هالیوود گردآوری شده و دادستانی می تواند او را به اتهام تجاوز محاکمه کند.

«لوون هفتوان» بازیگر و کارگردان سینما و تئاتر در سن 51 سالگی درگذشت. به نظر می‌رسد وی سر صحنه فیلمبرداری دچار سکته قلبی شده و پس از اعزام به بیمارستان دار فانی را وداع می‌گوید.

شاید روزگاری که مدل‌های سیاهپوست توانستند برای اغلب برندهای معتبر روی صحنه بروند کسی فکرش را نمی‌کرد، روز به روز مدل‌ها بتوانند در صنعت مُد تغییر نگرش ایجاد کنند. با نگاهی گذرا نه به کل صنعت مُد از دهة 1930 به این سو بلکه تنها به جلد نشریاتی چون ووگ و بازار هارپر متوجه می‌شویم آن موهای سشوار کشیده چگونه جای خود را به موهای صاف شده‌ای دادند که کمترین جلب توجه را ایجاد کردند.

ماری ترز والتر، معشوقه ۱۷ ساله پیکاسو الهام بخش بعضی از آثار مشهور او بود. از جمله «رویا» و «عریان در صندلی سیاه» که این نقاش اسپانیایی در سال ۱۹۳۲ خلق کرده بود. و حالا در نمایشگاه تیت مدرن لندن به نمایش درآمده است.

اشاره: اغلبِ نمایش‌هایی که طیِ یک‌ماهه‌ی اخیر دیدم آن‌قدرها شوق‌برانگیز نبودند که مجابم کنند به نوشتن. در این میان، عنوانِ "ضعیف‌ترین" بدونِ تردید کاملاً برازنده‌ی «خروس‌زری پیرهن‌پری» (کارگردان: سینا نورائی، عمارت ارغنون) است؛ اجرایی عاری از نوآوری که قصه‌ی نوستالژیک [برای دهه‌شصتی‌ها] و معروفِ بامدادِ فقید را نعل‌به‌نعل و بی‌هیچ کم‌وُکاستی روی صحنه آورده. عناوینِ شسته‌رفته‌ترین، هماهنگ‌ترین و البته حرفه‌ای‌ترین نیز دور از انتظار نیست که به «اگه بمیری» (کارگردان: سمانه زندی‌نژاد، تئاتر مستقل تهران) تعلق بگیرد. حیفم می‌آید که از «چیدا» (کارگردان: احسان ملکی، تماشاخانه‌ی سنگلج) یادی نکنم؛ اقتباسی [می‌توان گفت] ایرانیزه و بومی‌شده، از یکی از شاهکارهای ادبیاتِ نمایشی که طنزِ دل‌چسب و بدونِ زوائد بودنِ آن، از مهم‌ترین عناصرِ جذابیت‌اش به‌شمار می‌روند. اما بالاخره اتفاقِ موردِ انتظارم رخ داد و اثری قابلِ اعتنا دیدم. در ادامه، قصد دارم مختصری پیرامونِ نمایشِ متفاوتِ «اسب» [به کارگردانیِ آرش دادگر] بنویسم که این شب‌ها، اجراهای پایانیِ خود را سپری می‌کند.

از مونیکا بلوچی برای هنرنمایی در ۷۰ فیلم سینمایی نظیر مالنا، مصائب مسیح و دراکولای برام استوکر و همچنین همکاری با کارگردانان نامداری چون فرانسیس فورد کاپولا و فعالیت‌های سینمایی‌اش در هالیوود قدردانی شد.